Określenie pewnych produktów florystycznych jako materiałów pomocniczych jest już od kilku lat stwierdzeniem nieprecyzyjnym. Przykładem jest drut, który dawniej był jedynie elementem konstrukcyjno-technicznym, a obecnie poprawia on także walory estetyczne bukietów itp.
Dlatego też w wyrobach florystycznych ważną funkcję techniczną pełnią druty. Technika drutowania ma na celu wzmocnienie i nadanie roślinom pożądanych kształtów oraz wydłużenie zbyt krótkich pędów do danej aranżacji. Często drut zastępuje łodygę, jednocześnie korygując kąt nachylenia blaszki liściowej w stosunku do ogonka i rączki wiązanki. W tym celu należy wybrać odpowiednią średnicę drutu, tak aby pełnił on funkcję wzmacniającą, ale nie kaleczył zbytnio blaszki liściowej i rzeczywiście ją wzmacniał. Grubość ta zależy od cech samego liścia (jego długości, grubości i twardości). Cieńsze liście (np.bluszczu) nawija się na druty o grubości 0,5-0,6 mm, a liście grubsze (np. fikusa, bergenii, filodendrona) na druty grubości 0,8 - 1,0 mm. W przypadku cieńszego drutu, nie spełni on swojej funkcji wzmacniającej. Aby nawinąć liść sercowaty lub okrągły, należy wbić od spodu drut w blaszkę liściową obok nerwu głównego, mniej więcej w połowie jej długości, po czym obydwa końce zagiąć w stronę ogonka liściowego, uzyskując kształt litery U. Krótszy koniec drutu powinien wystawać ok. 1 - 2 cm poza dolną krawędź blaszki, a dłuższym końcem należy ściśle owinąć kilka razy krótszy koniec drutu wraz z ogonkiem. Jest to tzw. drutowanie z pętlą. Liście wydłużone drutuje się natomiast przez nawlekanie. Sposób drutowania kwiatów zależy od sposobu osadzenia kwiatu na łodydze, typu i grubości łodygi, liczby kwiatów i pąków na pędzie, przyrostu na długość pędu kwiatowego w wodzie oraz typu kompozycji. Najcieńszego drutu (0,5 mm) używa się do kwiatów o najdelikatniejszych łodyżkach (np, szafirków, konwalii, stokrotek). Troszkę grubszego drutu używa się do drutowania np. frezji. Gerberę i goździk można nawinąć na drut o średnicy ok. 0,9 - 1 mm, wbijając jeden koniec drutu w kielich, a drugim końcem owija się łodygę kilka razy i na końcu wykonuje trzy małe skręty, W łodygach pustych (narcyz) drut umieszcza się w środku. W przypadku kwiatów ciężkich, do jakich należą np. zwartnice, stosuje się inne metody wzmacniania łodyg. Tulipany i inne kwiaty rosnące na długość w wodzie wymagają wykonania na końcu drutu poziomej pętelki, umieszczonej wokół łodygi tuż pod kwiatem i owinięcia pędu tak jak w innych wcześniej opisywanych kwiatach, Nawijanie kwiatów na druty służy do ich wzmacniania, utrzymania w pożądanej pozycji lub nadania odpowiedniego kształtu (szczególnie w wiązankach ślubnych). Technika drutowania pozwala również na wydłużenie lub zastąpienie naturalnej łodygi kwiatu lub ogonka liściowego. Bardzo ważny jest dobór grubości drutu do funkcji, jaką ma spełnić, i rodzaju materiału roślinnego. Kwiaty pozbawione całkowicie łodygi najczęściej przebija się drutem poziomo przez kielich (np. różę lub goździk), a następnie zagina końce drutu do dołu i skręcając je razem kilkakrotnie formuje rodzaj sztucznej łodygi. Kwiaty, tworzące grona, wymagają wykonania haczyka, którym zaczepia się o jeden z kwiatków, a drugim końcem drutu owija łodyżkę między kwiatami. Kwiatostany typu koszyczek (np. dendrantema, chryzantema, wrotycz i hiacynta) można umieścić na druciku, robiąc haczyk, który dwoma końcami wkłuwa się pionowo od góry w środek kwiatu, przebija go, po czym od dołu skręca się razem dwa końce drutu. Drobne pęczki zieleni także nawija się na drucik, robiąc niewielką pętelkę i skręcają dwa końce drutu ze sobą. Kwiatostany hortensji, kaliny i innych dzieli się na mniejsze grupy kwiatów i tak nawija na dość cienki drut, najczęściej stosując haczyk. Techniki drutowania wykorzystuje się w przygotowaniu przypinek, a także bukietów ślubnych lub np. do dekoracji prezentów.
Dlatego też w wyrobach florystycznych ważną funkcję techniczną pełnią druty. Technika drutowania ma na celu wzmocnienie i nadanie roślinom pożądanych kształtów oraz wydłużenie zbyt krótkich pędów do danej aranżacji. Często drut zastępuje łodygę, jednocześnie korygując kąt nachylenia blaszki liściowej w stosunku do ogonka i rączki wiązanki. W tym celu należy wybrać odpowiednią średnicę drutu, tak aby pełnił on funkcję wzmacniającą, ale nie kaleczył zbytnio blaszki liściowej i rzeczywiście ją wzmacniał. Grubość ta zależy od cech samego liścia (jego długości, grubości i twardości). Cieńsze liście (np.bluszczu) nawija się na druty o grubości 0,5-0,6 mm, a liście grubsze (np. fikusa, bergenii, filodendrona) na druty grubości 0,8 - 1,0 mm. W przypadku cieńszego drutu, nie spełni on swojej funkcji wzmacniającej. Aby nawinąć liść sercowaty lub okrągły, należy wbić od spodu drut w blaszkę liściową obok nerwu głównego, mniej więcej w połowie jej długości, po czym obydwa końce zagiąć w stronę ogonka liściowego, uzyskując kształt litery U. Krótszy koniec drutu powinien wystawać ok. 1 - 2 cm poza dolną krawędź blaszki, a dłuższym końcem należy ściśle owinąć kilka razy krótszy koniec drutu wraz z ogonkiem. Jest to tzw. drutowanie z pętlą. Liście wydłużone drutuje się natomiast przez nawlekanie. Sposób drutowania kwiatów zależy od sposobu osadzenia kwiatu na łodydze, typu i grubości łodygi, liczby kwiatów i pąków na pędzie, przyrostu na długość pędu kwiatowego w wodzie oraz typu kompozycji. Najcieńszego drutu (0,5 mm) używa się do kwiatów o najdelikatniejszych łodyżkach (np, szafirków, konwalii, stokrotek). Troszkę grubszego drutu używa się do drutowania np. frezji. Gerberę i goździk można nawinąć na drut o średnicy ok. 0,9 - 1 mm, wbijając jeden koniec drutu w kielich, a drugim końcem owija się łodygę kilka razy i na końcu wykonuje trzy małe skręty, W łodygach pustych (narcyz) drut umieszcza się w środku. W przypadku kwiatów ciężkich, do jakich należą np. zwartnice, stosuje się inne metody wzmacniania łodyg. Tulipany i inne kwiaty rosnące na długość w wodzie wymagają wykonania na końcu drutu poziomej pętelki, umieszczonej wokół łodygi tuż pod kwiatem i owinięcia pędu tak jak w innych wcześniej opisywanych kwiatach, Nawijanie kwiatów na druty służy do ich wzmacniania, utrzymania w pożądanej pozycji lub nadania odpowiedniego kształtu (szczególnie w wiązankach ślubnych). Technika drutowania pozwala również na wydłużenie lub zastąpienie naturalnej łodygi kwiatu lub ogonka liściowego. Bardzo ważny jest dobór grubości drutu do funkcji, jaką ma spełnić, i rodzaju materiału roślinnego. Kwiaty pozbawione całkowicie łodygi najczęściej przebija się drutem poziomo przez kielich (np. różę lub goździk), a następnie zagina końce drutu do dołu i skręcając je razem kilkakrotnie formuje rodzaj sztucznej łodygi. Kwiaty, tworzące grona, wymagają wykonania haczyka, którym zaczepia się o jeden z kwiatków, a drugim końcem drutu owija łodyżkę między kwiatami. Kwiatostany typu koszyczek (np. dendrantema, chryzantema, wrotycz i hiacynta) można umieścić na druciku, robiąc haczyk, który dwoma końcami wkłuwa się pionowo od góry w środek kwiatu, przebija go, po czym od dołu skręca się razem dwa końce drutu. Drobne pęczki zieleni także nawija się na drucik, robiąc niewielką pętelkę i skręcają dwa końce drutu ze sobą. Kwiatostany hortensji, kaliny i innych dzieli się na mniejsze grupy kwiatów i tak nawija na dość cienki drut, najczęściej stosując haczyk. Techniki drutowania wykorzystuje się w przygotowaniu przypinek, a także bukietów ślubnych lub np. do dekoracji prezentów.
Komentarze
Prześlij komentarz